e diel, 7 tetor 2012

Festivali i Ruzharisë.

Nënë e Beftuarja flas pas Mësës së Shenjtë Tridentine në dhomën e spitalit në Göttingen përmes instrumentit të saj dhe vajzës Anne, i cili ka vuajtjet më të rrepta të shlyerjes dhe mund ta përsëriste mesazhin vetëm me një fjalim.

Në emër të Atit, dhe të Birit, dhe të Shpirtit Shenjt, Amen. Sot, e Dielën 19-të pas Pentekostës, festën e Ruzharisë, Nënë e Beftuarja thotë disa fjalë.

Zoti i Yne thotë: Unë, nëna juaj më dashur, flas me ju sot përmes instrumentit tim të gatshëm, të bindur dhe të ngritur Anne, fëmijët e mi të dashur, besimtarët e mi të dashur, ndjekësit e mi të dashur dhe turma e vogël.

Fëmija im i dashur, Nënë juaj Qiejore nuk ka harruar ju. Ajo është me ju, por ju jeni plagosur nga çdo anë sepse nuk kuptohet. Ju ndihet të vetmuar dhe braktisur. (Mk 15:34) Asnjëri nuk qëndron pranë juve. A jo unë u tha ju në fillim të objekteve dhe profecisë: Dita e njëjte do t'i jeni i vetëm, sepse çfarë vuajni nuk do të kuptohet. Apostasia e priftërinjve ka rritur. Ata dëshirojnë të vazhdojnë ta bëjnë vullnetin e tyre.

Me ju është ndryshe, fëmija im i vogël, se sa në 'Paralajmërim'. Kjo për diçka më të madhe: për Festën e Shenjtë të Flijimit të Birit tim Jezu Krisht, që praktikisht asnjë prift nuk e feston dhe ka lënë Birin tim, duke përfshirë autoritetet deri te koka e Kryepeshkopit.

Ai ju ka poshtëruar, fëmija im i vogël, sepse di të mesazheve dhe profecive që kam komunikuar me ju. Vetëm ju jeni në fund. Si një qenë e shtypur nga këmbët, ju gjendeni në tokë. (Libri i Parë i Psalmëve 22(21),2) Ata nuk do t'ju ndihmojnë të ngriteni. Ju nuk mund ta dijeni sa larg jeni arritur. Për javë, ditën dhe natën, Shpëtimtarja në ju vuaj agoni, agoni orëve të Malit të Ullirit (Mt 26:56) për Klerin e Ri, edhe pse nuk besoni këtë. "Nuk ka asgjë keq me klerin," si thonë modernistët. Por besimtarët marrin një copë bukë sepse nuk kuptojnë se këto sakrilege të priftërinjve modernistë po rriten.

Ndër ta ka disa besimtare, që presin Shpëtimtarin në zemrat e tyre me një dëshirë të tillë të madhe. Shpëtimtari ka mëshirë për këta fëmijë të vegjël dhe ua jep veten, jo përmes bijve të priftërinjve. Ai vetë iu jep atyre manën, bukën e qiejit, që ta vazhdojnë jetën dhe mos jenë në errësirë.

Ti, fëmija im i vogël, je rrethuar nga errësira më e thellë sepse askush nuk kupton ty dhe do të mos jesh kuptuar. Ti nuk mund. Ata mendojnë se t’ju ndihmojnë. Por kjo nuk është e vërtetë. Ata thonë se ti mendohet vetëm për veten tuaj. Sa rosari, fëmija im i dashur, ia ke dhënë në ditë nënës sime? Tërësi një enë. Gjithë ditën ke menduar vetëm më. Ti nuk lejon asnjë kohë për vete. Për javë të tilla ka qenë pak gjumë. Njerëzit nuk besojnë se ti nuk mund ta vazhdosh kështu jetën. Po, si një gushtak që shtrihet në tokë, si një gushtak i shkatërruar. (Libri i Parë i Psalmëve 22(21),7) Shpëtimtari brenda ty duhet të vuajë shumë.

Sa e rëndë është bërë kjo spektakël botërore. Asnjëri nuk ia kushton vëmendje asaj. Ajo krahasohet me profeteshën e fundit të kohëve, e cila ka një mision tjetër plotësisht të ndryshëm. Grupi elit është bërë shumë më i vogël, sepse rruga është e pjerrët dhe e vështirë dhe po bëhet edhe më e vështirë. Besohet por nuk besohet. Duhet dashuri por jo mjaftueshme.

Fëmija im i vogël, kështu duket spektakli yt botërore, që duhej të ishte më e madhja. Ti je në fund dhe nuk di çfarë t’i bësh më. "Kjo ashtu s’mund ta vazhdoj," thosh. Ti ende i zënë vete dhe bën gjithçka, jo vetëm për ti shmangur mendimet por edhe për të sjellë kënaqësi të tjerëve, por vuaj pa fund. Di se ke thënë po dhe je akoma e bindur për këtë.

Por fuqitë tuaja janë aq të shteruara sa mendon që nuk mund ta dalësh nga kjo dilemë e vetvetes, e vetes sime. Ti mos më kupton. Shpirti është demoralizuar. Trupi asgjë t’i jep më. Sëmundja ndjek sëmundjen dhe ti pyesh: "A donte Shpëtimtari kështu? Po, aq e rëndë është vuajtja. Ti mund të imagjinohet ta mbajësh. Këto janë mendimet që t’ju zënë vete. Përse? Sepse nuk mund ta vazhdosh dhe asgjë s’ndodh dhe nuk ka ndihmë. Atëherë njeriu është në fund.

Edhe tërësisht, fëmija im i vogël, më duhet t’ju thotë mirupafshim. Nënëja jote shpresonte se do të ndihmohej. Ajo ka lutur dhe kërkuar për ty, por kur trupi i lodhur është në fund. Kjo është koha që tashmë është arritur. Unë mund t’ju them asgjë tjetër veçse nënës sime të dashur se unë ju duaj dhe di se ke bërë gjithçka, por nuk jesh kuptuar. Deri sot. Dhe ti më shtohet ndihmë.

Nënë e dashur, është përfundim. Unë e di kështu.

Nëna e Zotit: Ashtu nuk mund të vazhdojë. Ti nuk do të ngjiteti, fëmija im i vogël. Njëri ka menduar se për shkak të asaj që bëni shumë, luajn. Në kundërshtim me këtë, ti jepni fundin e vetvetes. Ashtu nuk mund të vazhdojë, fëmija im i vogël. Tani është arritur kufiri!

Maria me fëmijën na dashuron të gjithëve dhe na jep bekuqin tuaj!

Refleksion: Në thellësi të lëkurës, me lotë ne u lutëm Zonjës së Beftuar, e thërriturme, kërkuam dhe iu betuam Atij që t'i mëshirojë fëmijën e dashur të saj dhe të na shohim, sepse misioni i botës duhet të vazhdojë. Ne jemi aq të paaftë dhe të dobët.

Të gjitha jetën e kishte lënë trupin e Anes. Me sy të mëdhenj ajo shikoi një pikë. Ajo ishte Zonja e Beftuar që iu leju t'i shihte atë. Ajo u rra në tokë dhe trupi i saj qau pa jetë para nesh. Ne menduam se vdekja e saj kishte ndodhur.

Pastaj, papritmas dhe të papritur, miraku i madh ndodhi! Ne nuk mund t'i kuptojmë atë shpejt. Ana na shikoi për një kohë të gjatë dhe e thërriti: "Unë nuk mund ta lënja juve vetëm! Unë kam dëgjuar fjalët tuaja." Jeta kishte kthyer. Pastaj ajo u fut në gjumë në krahët tona nga lodhia.

Gloria in excelsis deo! Loftohet dhe lavderohet Zoti i Plotfuqishëm dhe i Përjetshëm, Ati yt dashur në qiej. Nëpërmjet intercesionit të Nënës sonë të Dashur e Mbretëreshës ky mirak ka ndodhur. Të plotë me falenderim ne lavdëruam dhe loftojmë Zotin dhe Nënën tonë të dashur, që na kishte premtuar një mirak për këtë ditë të Rosarit të saj. U bë. Faleminderit, faleminderit, faleminderit gjithi qiejve.

Atëherë Ati Qiejor i tha përmes Anës se nuk do t'i dërgojë mesazhe nga qielli për një kohë, deri sa fëmija e dashur i tij Anne të rikuperohet nga shlyerja e saj e ashpër. Kjo heshtje e Atit Qiejor është gjithashtu e shprehur përmes zhgënjimit dhe dështimit me djali t'i vet priftëror. Ky ka e lënduar atë aq shumë sa nuk mund të flasë më. Këtë iu besoi mesazherit të tij, Anës.