[ANG PANGINOON] Isang araw, ikaw ay matutulog malapit sa Akin, at ako ang mag-iingat ng iyong paggising. Tinatawag ko lahat ng aking mga anak na sumunod sa akin, sumunod sa aking utos, pumasok sa aking korte, at ipaglalaban ang Aking Banal na Pangalan.
Mula sa pinakamaliit hanggang sa pinaka-mataas, lahat ay tinatawag at inaasahan, maliban sa mga anak ng pagkawala na pumiliang maglingkod kay Satanas at nagtanggol ng Aking Salita. Araw na iyon ay isang himno ng kagalakan, isang simponiya; bawat isa ay makakaharap sa kanilang mga desisyon at kakailangan manghimpapawid ng kanilang ginawa. Iyan ang malaking pagsubok, walang maiiwanan, walang maaantig na iyan.
Maraming beses kayo ay nagsa-sama sa mali pang daan, maraming beses kayo ay nagtatawa o tinanggal ang Aking Batas, na hindi ibig sabihin kundi pag-ibig, ngunit sa huling araw, isang salita lamang ay magpapapasok sa aking korte kung saan kayo ay maliligtas, isang salita lang, ang fiat, na natatakot ng ilan, ang fiat na nagpapatuloy ng tao sa kanyang pagpipilian para sa Eternidad. Maraming tumutol o tinatanggal ito, marami rin akong tinanggihan, ngunit mayroon pang huling sandali kung saan ang tao ay nakaharap sa Katotohanan na ako, at walang iba pang alternatibo kundi maging totoo.
Mga anak, lahat kayo ay mga makasalanan, ngunit hindi lahat kayo ay sumasalungat sa Aking Batas. Hinahamon ang tao para sa kalinisan, hinahamon siya para sa fiat, at hinahamon siyang lumakad patungo sa Liwanag. Hinahamon siya na gampanan ang aking mga utos, upang pumasok ang liwanag sa kanya at maging isang anak, tunay na anak, o anak ng babae, tunay na anak ng Babaeng Ama, isang anak ng Ama. Lahat kayo ay ipinanganak para matupad ninyo ang inyong sarili sa katotohanan sa harap ng Kanyang Banal na Mukha at maging mga tunay na anak ng Ama, na nakikinig at nagpapatupad ng kanyang utos, na pag-ibig at katotohanan.
Ngunit ang tao ay mapagpalit-palit, natatakot, masungit at pati na rin mapanghina. Lumalakad siya ng may baston na ipinapahaba niya sa Satanas, na nagpapabagsak sa kaniya at muling pumipigil, at kahit lahat ng pagbagsak niyang iyon, nananatiling blind, mapaghimagsik, maalala; hindi pa siyang nakakaunawa sa pag-ibig, ang katuturanan ng pag-ibig, ang kagalakan ng pag-ibig, ang kahulugan ng pag-ibig.
Mga anak ko, upang lumaki kayo, kinakailangan ninyong bumalik at suhuran ang inyong biyahe sa buhay. Kinakailangan niyong matutunan na huminto upang magpatawad, at kahit pagkatapos ng maraming taon ay nagpapatawad ka pa rin mula sa puso, naririnig ng Langit ang iyong pananalangin para sa kapatawaran, sapagkat hindi bingi ang Langit sa mga tawag ng kanyang anak. Minsan kinakailangan ng buhay upang maunawa ang pag-ibig, ano nga ba ang pag-ibig.
Huwag kayong magpraktis ng diskordo at palaging hanapin na maging huli. Narinig ninyo na sinabi, “Ang huling makakakuha ng una” sapagkat sila ay pumayag sa pag-usapan niya sa kanila, nilinis nila ang sarili upang mapagsilbihan ang mahal nila o iba pa, at pinayagan Niyang gumawa sa loob nila sa pamamagitan ng pagtitiwala sa Kanyang Pinakabanal na Kahihiyan — kahit hindi sila nagkakaroon ng kaalaman nito — subalit pumayag sila na magsalita ang kanilang pinaka-malalim na puso, kung saan ako nananatili at tumira, at sa huling araw ay maliligaya sila dahil sa pagtitiwala nilang ibinigay kahit hindi nila alam. Ang mahalaga ay hindi makakakuha ng kaalaman kundi magmahal, at ang pag-ibig ay isang regalo, isang buong regalo.
Source: ➥ MessagesDuCielAChristine.fr